مبانی نظری و پیشینه پژوهش سوء مصرف و وابستگی به مواد

مبانی نظری و پیشینه پژوهش سوء مصرف و وابستگی به مواد به مواد در 37 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc

توضیحات: فصل دوم

• همرا با منبع نویسی درون متنی به شیوه apa جهت استفاده فصل دو
• توضیحات نظری کامل در مورد متغیر
• پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
• رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب
• منبع :                           دارد (به شیوه apa)
• نوع فایل: word و قابل ویرایش با فرمت doc

قسمتی از مبانی نظری متغیر:

اعتیاد

اعتیاد یک مشکل پزشکی، روان شناختی، اجتماعی و اقتصادی پیچیده است. مشخصه ی اعتیاد به مواد، میل شدید غیر قابل کنترل و وسواسی به مصرف مواد است که در آن آثار مخرب مصرف مواد همچنان ادامه می یابد (اختیاری و همکاران، 1390). اعتیاد از نظر لغوی، اسم مصدر عربی از ریشه «عاد» است که در فرهنگ لغت معین، به مفهوم عادت کردن و خو گرفتن می باشد. در فرهنگ نامۀ دهخدا، اعتیاد به مفهوم در پیاپی خواستن چیزی» آمده است. عادت و اعتیاد دو اصطلاح و عنوانی هستند که در افکار عمومی به غلط مشابه و معادل هم در نظر گرفته می شوند. در صورتیکه اختلاف کلی و اساسی باهم دارند. عادت عبارت است از تطابق موجود زنده با محیط زیست و شرایط جدید و بی سابقه. در انسان انواع مختلف عادت وجود دارد که عبارتند از: عادت حیاتی (بیولوژیکی)، عادت روحی، عادت غریزی و عادت عضوی. اعتیاد عبارتست از تطابق بدن با هر دارو یا ماده شیمیایی خارجی غیر لازم به مدت طولانی که یکی از انواع عادات حیاتی یا عادات بیولوژیکی محسوب می گردد. استعمال مداوم و طولانی مواد مخدر منجر به ایجاد سخت ترین انواع عادات حیاتی در بدن می شود که همان اعتیاد به مواد مخدر می باشد. معتاد کسی است که بر اثر مصرف مکرر و مداوم مواد مخدر یا دارو به آن متکی شده باشد. به عبارت دیگر، قربانی هر نوع وابستگی جسمی یا روانی به مواد مخدر، معتاد شناخته می شود. از نظر جامعه شناسی، معتاد کسی است که به مواد ایجاد کننده تغییرات غیر قابل قبول اجتماعی و فردی وابستگی دارد و در صورتی که دارو به بدن وی نرسد، اختلالات روانی و فیزیکی موسوم به سندرم محرومیت در او ایجاد می شود. (پیروی، بخش پور، نوکنی و استوار 1387: نقل از راهب و همکاران، 1388).

در سال 1950: سازمان ملل متحد در مورد اعتیاد به مواد مخدر تعریف زیر را ارائه کرد: اعتیاد به مواد مخدر عبارت است از مسمومیت تدریجی یا حادی که به علت مصرف مداوم یک دارو، اعم از طبیعی یا ترکیبی، ایجاد می شود و به حال شخص و اجتماع زیان آور می باشد.

به عبارت ساده تر، وابستگی به موادی که مصرف مکرر آن با کمیت مشخص و در زمانهای معین، از نظر مصرف کننده ضروری بوده و دارای ویژگیهای زیر است:

-           وابستگی جسمی ایجاد می کند.

-           وابستگی روانی ایجاد می کند.

-           پدیده تحمل در بدن نسبت به مواد مخدر ایجاد می شود.

-           ماده مورد نیاز به هر شکل و از هر طریق باید به دست بیاید.

-           ماده مصرفی بر مصرف کننده، خانواده و جامعه تأثیر مخرب دارد (هوارد ابادنیسکی، 1384)

در چند دهه اول قرن بیستم واژه اعتیاد به مواد شیمیایی، به حالت خاص اطلاق می شد که در اثر مصرف مداوم آن مواد ایجاد می گشت. این اعتقاد نیز وجود داشت که افراد مصرف کنندۀ این مواد به نحوی، وجدانی غیر طبیعی دارند. اما این اعتقاد در سال 1931 میلادی با مطرح شدن واژه های عادت دارویی و اعتیاد دارویی از سوی « تاتوم وسیوند » افول کرد. طبق تعریف این دو محقق، معتاد فردی است که ماده شیمیایی خاص را استفاده و بدان وابستگی پیدا کرده است. به این معنی که با قطع آن ماده و نرسیدن آن به بدن واکنشهای جسمی و روانی غیر ارادی پیدا می کند که همان اعتیاد داروئی است. در صورتیکه خصوصیات مذکور بروز نکند و تنها اختلال عاطفی دیده می شود، واژه عادت داروئی مطرح می شود. در سال 1964 میلادی سازمان جهانی بهداشت به این نتیجه رسید که واژه اعتیاد و معتاد علمی نیست و از دقت و وضوح کافی برخوردار نیست و به جای استفاده از واژه های اعتیاد دارویی و عادت دارویی، واژه وابستگی دارویی معرفی شد. برای توضیح وجوه وابستگی در مفهوم مورد استفاده قرار می گیرد.

1-       وابستگی رفتاری که در آن به فعالیت های فرد برای کسب دارو و الگوی مصرف بیمار گونه تأکید می شود.

2-       وابستگی جسمی که عمدتاً بر علائم ترک و تحمل تأکید دارد. «ترک» یک وضعیت فیزیولوژیک (جسمانی-رفتاری) است که به دنبال قطع یا کاهش مقدار ماده مصرفی ایجاد می گردد و « تحمل » یعنی کاهش تدریجی اثر یک ماده که برای دستیابی به همان میزان اثر، نیاز به مصرف مقدار بیشتری از آن ماده احساس می شود.

v      سازمان بهداشت در سال 1964 میلادی واژه وابستگی به مواد یا سوء مصرف داروئی را جایگزین واژه اعتیاد کرد. بهر حال کاربرد واژه تغییری در ماهیت قضیه نمی دهد. بدین معنی که شخص گرفتار استفاده از موادی می شود که رهایی از آن دشوار و گاهی ناممکن است (شاملو، 1382) وابستگی داروئی به طور کلی توسط سازمان بهداشت جهانی سندرمی تعریف شده است که استفاده از یک دارو یا طبقه ای از داروها، الویتی بالاتر از آنچه پیش تر برای فرد ارزش داشته است پیدا می کند (کاپلان و سادوک، 2007، ترجمه رضاعی، 1390)

dsm_iv برای اختلالات مرتبط با مواد دو طبقه مجزا ارائه داده است. سوء مصرف مواد و وابستگی به مواد. سوئ مصرف اینگونه تعریف می شود: استفاده از یک ماده علی رغم عواقب قبلی نا مطلوب آن سوء مصرف کننده مواد کسی است که به علت استفاده زیاد از مواد، به طور مکرر، امّا متناوب (با فاصله زمانی نامنظم) به مشکلات مختلفی دچار می شود. وابستگی به مواد مخدر اینگونه تعریف می شود: ادامه مصرف دارو به رغم پیامدهای منفی آن. کسی که به مواد وابسته است به طور پیوسته و اجباری به مصرف آنها می پردازد (گنجی، 1392).

در حالیکه dsm_iv در طبقه مجزا و مستقل برای مصرف مواد در نظر گرفته بود dsm_5 در طبقه بندی خود یک تغییر بسیار عالی یا رادیکال داده است. بدین صورت که دو طبقه مستقل (سوء مصرف مواد) و (وابستگی به مواد) را حذف کرده است و یک طبقه واحد به نام اختلالات اعتیادی و مرتبط با مواد را جایگزین آنها کرده است. منطق پشت پرده ادغام این دو طبقه این است که گروه تبلیغاتی dsm_5 به این نتیجه رسید که بین سوء مصرف مواد و وابستگی به مواد هیچ مرز مشخص وجود ندارد و هر دو روی یک بعد قرار دارند. اختلالات این طبقه در یک دسته کلی اختلالات مصرف مواد، مسمومیت مواد و ترک مواد جای گرفته اند.

تاریخچه مواد مخدر

تحقیقات تاریخی و مردم شناختی نشان داده است که استفاده از مواد مخدر در گذشته صرفاً به بزرگسالان محدود بود و نوجوانان به آن روی نمی آورند. مصرف مواد به طور پراکنده در مراسم اعتقادی و مذهبی منحصراً توسط گروههای خاص در شرایط معینی صورت می گرفت. امّا بعدها هنگامی که مورفین، هروئین و کاکوئین به بازار آمد. مواردی از اعتیاد جوانان نیز مشاهده شد. در دهه 1960 تعداد معتادان به این پدیده آنقدر اندک بود که توجه اجتماعی را در مقایسه وسیع به خود جلب نمی کرد؛ امّا در اوایل 1970 استفاده از مواد مخدر ناگهانی در میان جوانان و نوجوانان شایع شد و به صورت مسئله ای جهانی درآمد و ابعاد همه گیر آن بصورت یک موج از قاره ای به قارۀ دیگر گسترش یافت (ستوده، 1392).

 tolerance

 withdrowal

 kaplan & sadock

شیوع مواد مخدر

بر اساس گزارش سالانه سازمان ملل متحد (2005) تعداد مصرف کنندگان مواد موجود در بین جمعیت 15-44 ساله ی سراسر دنیا، 200 میلیون نفر یا به عبارتی 5 درصد کل جمعیت می باشد که از این تعداد حدود 16 میلیون نفر یا به عبارتی 4 درصد جمعیت مصرف کننده ی مواد افیونی هستند (دفتر مقابله با مواد و جرم سازمان ملل متحد، 2005)، مواد افیونی در ایران بیشترین مواد مصرفی می باشد (مکری، 2002).

در سال 2009 در آمریکا 5/22 میلیون نوجوان و بزرگسال (یعنی 9/8 درصد جمعیت) معیارهای یکی از اختلالات مصرف مواد در یک دورۀ 12 ماهه را داشته اند. از بین آنها، 2/3 میلیون نفر سوء مصرف الکل و مواد مخدر داشتند، 5/3 میلیون نفر مواد مخدر مصرف می کردند ولی الکل مصرف نمی کردند. و 4/15 میلیون نفر فقط سوء مصرف الکل داشتند،7% درصد افراد بزرگسال در مرحله ای از زندگی خود سوء مصرف مواد خانوادۀ تریاک داشته یا به آن معتاد بوده اند. شیوع اعتیاد با افزایش سن کاهش می یابد، و به گزارش dsm-5 نسبت مردان به زنان، برای هروئین 3 به 1، و برای سایر مواد، 5/1 به 1 است در کل اختلالات مصرف اوپیوئید در مردان 4/0% و در زنان 26/0% است. (سازمان وابستگی به مواد و شبکه بهداشت، 2010؛ به نقل از گنجی، 1392). نتایج بررسی سریع وضعیت سوء مصرف مواد و وابستگی به مواد مخدر در 128 استان کشور در سال 1383 نشان داده است که می توان رقم معتادان در ایران را بین -/200/1 تا -/800/1 نفر اعلام کرد. لازم به یادآوری است که این تخمین مربوط به معتادانی است که نیازمند دانلود خدمات درمانی و بازتوانانی هستند و این محاسبه شامل افراد مصرف کننده تفننی (سوء مصرف و مصرف نابجا) نمی شود

 the substance abuse and health service (samhsa)

مبانی نظری و پیشینه پژوهش جسمانی سازی

مبانی نظری و پیشینه پژوهش جسمانی سازی در 20 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc

توضیحات: فصل دوم

• همرا با منبع نویسی درون متنی به شیوه apa جهت استفاده فصل دو
• توضیحات نظری کامل در مورد متغیر
• پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
• رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب
• منبع :                           دارد (به شیوه apa)
• نوع فایل: word و قابل ویرایش با فرمت doc

قسمتی از مبانی نظری متغیر:

جسمانی سازی یک موضوع جذاب برای محققان و متخصصان دررشته روانشناسی و روانپزشکی می باشد. جسمانی سازی نتیجه بد ترجمه شدن یک واژه آلمانی است که برای نخستین بار توسط ویلهلم استکل در سال 1920 به کار رفته است. که به صورت زبان بدن که مفهومی مبهم است ترجمه شده است. برای ساده کردن زبان استکل، مترجمان جسمانی سازی- کلمه ای که در همه جای اجتماعات مدرن غربی حاضر است- ایجاد کردند (مای، 2014). اصطلاح جسمانی سازی در زبان پزشکی بخصوص روانپزشکی  به دلیل معنی ضمنی طبیعی آن و همچنین به دلیل قدرت سیستم طبقه بندی ایجاد شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا (2013) باقی ماند. استکل جسمانی سازی را به صورت یک بیماری بدنی که  تجلی یک روان رنجورخویی عمیق است تعریف کرده است. او جسمانی سازی را همانند مفهوم فروید از ((تبدیل)) مورد توجه قرار داد. در کارهای پژوهشی درباره جسمانی سازی تلاش زیادی شده است تا بین جسمانی سازی، اختلال تبدیل و بیماری های جسمانی تمایز ایجاد شود. جداسازی جسمانی سازی از پدیده های مشابه به دلیل این حقیقت که مرزهای این سازه اختیاری است دشوار است (کلابرس، 2011).

         در ویراست چهارم طبقه بندی اختلالات روانی اختلالاتی که مشابه اختلال جسمانی سازی است در طبقه اختلالات شبه جسمانی قرار دارند و عبارت اند از: اختلال جسمانی سازی، اختلال شبه جسمانی نامتمایز، اختلال تبدیل، اختلال درد و اختلال جسمانی شکلی که به گونه دیگر مشخص نشده است. این بخش خاص راهنمای تشخیصی با بیمار های روان تنی که به وسیله درماندگی روانی تسریع می شود ارتباط ندارد. در حالی که برخی نویسندگان جسمانی سازی را به عنوان راهی برای افراد دارای مشکلات روان - اجتماعی و هیجانی  در نظر می گیرند تا این درماندگی ها را به صورت نشانگان فیزیکی بیان کنند، برخی دیگر جسمانی سازی را نه یک موجودیت بالینی مجزا و نه نتیجه یک فرایند منفرد آسیب شناختی در نظر می گیرند (انجمن روانپزشکی آمریکا، 2013). کیرمایر و روبینز (2011) سه تمایز نظری و تجربی بین سه پدیده جسمانی شکل در مراقبت -اولیه قایل شده اند: 1) جسمانی شکل خوبیمارانگارانه که به تفسیر اشتباه احساسات بدنی طبیعی یا با اختلال اندک به عنوان یک بیماری جدی همراه با اضطراب سلامتی اشاره دارد؛ 2)جسمانی سازی نمایشی که به بیمارنی اشاره دارد که علایم فیزیکی یک بخش از اختلال خلقی یا اضطرابی آنها است؛ 3)جسمانی سازی عملکردی به نشانگان آسیب فیزیکی غیرقابل توجیه با شرایط پزشکی، سوءمصرف مواد یا بیماری های روانپزشکی اشاره دارد.

چیزی که سه شکل جسمانی کردن را یکی می کند، حضور علایمی است که اگرچه به یک شرایط عمومی پزشکی اشاره دارد، بعد از ارزیابی های مناسب پزشکی به وسیله هیچ یک از شرایط پزشکی یا سوء مصرف موار قابل توضیح نیست (انجمن روانپزشکی آمریکا، 2013).

 wilhelm esteckel

 organ speech

 conversion

 kirmayer&robins

مبانی نظری و پیشینه تحقیق اعتیاد (فصل دوم)

مبانی نظری و پیشینه تحقیق اعتیاد (فصل دوم) در 57 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت doc

قابل ویرایش : بله

منابع : جدید و آپدیت شده

فرمت فایل : ورد

نحوه پرداخت و دانلود : بلافاصله پس از پرداخت آنلاین قادر به دانلود خواهید بود .

پشتیبانی تخصصی : 09191809834 ( لطفا فقط پیامک یا تلگرام  )

توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد و دکترا (پیشینه و مبانی نظری پژوهش)

• همرا با منبع نویسی درون متنی به شیوه apa جهت استفاده فصل دو پایان نامه
• توضیحات نظری کامل در مورد متغیر
• پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
• رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب

• منبع :                           دارد (به شیوه apa)
• نوع فایل: word و قابل ویرایش با فرمت doc

قسمتی از مبانی نظری متغیر:

تاریخچه اعتیاد:

گفته می شود که مصرف تریاک به عنوان یک ماده ی مکیف مقارن دوران ظهور یافت : از این رو است که عادت و اعتیاد به موا مخدر به عنوان یک مشکل اجتماعی است در ایران مطرح است ». مع هذا درمورد آغاز کشت خشخاش در ایران تاریخ معینی در اختیار نیست مگر آنکه فقط اقدام به کشت تریاک را در ایران به سده هیجدهم میلادی منسوب داشته اند. « آغاز زراعت تریاک سده هیجدهم می باشد.... دیری نپایید که (کشت تریاک) رونقی بسزا یافت . با پشتکار درویش نمایان هندی در ماهان کرمان بهترین تریاک فراهم گردید. چون « تریاک کاری» آزاد بود بی رویه و به دست هرکس پیش رفت و در پس پرده هم ، استعمار با تمام نیرو زراعت آنرا ترویج نمود. « در زمان سلطنت قاجاریه ، کشیدن تریاک یکی از وسایل تجملی دربار بود و به دلیل گرانی قیمت و کمیاب بودن آن، تریاک مورد استفاده طبقات و کمبود عرضه ، کشت خشخاش در ایران متداول و روستائیان و کشاورزان، بی خبر از عواقب و خیم این آفت خانمان برانداز و مهلک، به آن معتاد شدند. تریاک به عنوان داروی مسکن حتی به اطفال نوزاد خورانده می شد. فروش تریاک در انحصار دولت و یکی از منابع درآمد کشور محسوب می گشت و ایادی انگلیس مردم را به کشیدن تریاک تشویق می کردند. (توسلی، 1393).

در مورد آغاز کشت خشخاش در تهران، چنین گفته شده است: « طبق مندرجات روزنامه اتفاقیه ، شماره 29 ، از سال 1850 میلادی کشت خشخاش در حدود دارالخلافه به طور آزمایشی انجام شد. به هر حال از مطالبی که در اختیار است چنین نتیجه می شود تا قبل از مشروطیت کشت خشخاش و همچنین خرید و فروش تریاک بود . تا زمان مسأله ای به نام قاچاق مواد مخدر وجود نداشته است. ظاهرا به دنبال تشکیل اولین کنفرانس بین المللی تریاک در شانگهای (در سال 1909 میلادی) ، قانون تحدید تریاک در 12 ربیع الاول سال 1329 قمری به تصویب رسید. اما « قانون نقش مهمی در محدود ساختن کشت و تجارت تریاک ایفا نکرد و کشت « تریاک» به میزان سابق بلکه افزون از آن ادامه یافت »

گفته شده است « محصول تریاک در سال 1303 خورشدی یک میلیون و هشتصد هزار کیلو بود و هر کیلوی آن به طور متوسط 200 ریال قیمت داشت و از هر جریب زمین پنج کیلو محصول به دست می آمد». به عبارت دیگر به شرط صحت قضیه فوق، در این سال حدود 360000 جریب از اراضی این کشور زیر کشت خشخاش قرار داشته است. در تاریخ 26/4/1307 قانون انحصار دولتی تریاک به تصویب مجلس شورای ملی رسید. در فاصله کمتر از یک ماه یعنی در تاریخ 16/5/13075 قانون دیگری به نام قانون مجازات مرتکبین قاچاق تریاک » از تصویب مجلس شورای ملی گذشت . بدین سان با تصویب این قانون جرم قاچاق تریاک در جامعه ایران ظهور می یابد. البته ناگفته نماند که « اداره انحصارات برای بالا بردن درآمد حاصله از فروش (تریاک) به ترغیب مردم به کشت و کشیدن تریاک پرداخته، به این ترتیب، از یک طرف مردم بیشتری آلوده شده و از طرف دیگر میزان صادرات تریاک نیز کاهش یافت». هر چند که تا قبل از آغاز جنگ دوم جهانی حدقل پنج قانون دیگر با نامهای قانون طرز جلوگیری از قاچاق تریاک (مصوب 03/09/1308). قانون تخفیف باندرول تریاک (مصوب 14/02/1310) قانون اصلاح قانون انحصار دولتی تریاک (مصوب 29/12/1312) و قانون اصلاح بعضی از مواد کیفر مرتکبین قاچاق (مصوب 14/03/1319) از تصویب مجلس گذشت مع هذا در جامعه آن روز ایراصحبت از قباحت اعتیاد و (قباحت) تریاک کشی نبوده و از آثار زیانبار آن نیز صحبتی به میان نیامده است. در سال 1324 به دنبال پیدایش آزادی های نسبی در جامعه ایران، انجمنی به نام انجمن مبارزه با تریاک و الکل ایران به وسیله چند تن از روشنفکران بنیانگذاری شد که بلافاصله اقدامات فشاری را علیه دولت وقت آغاز کرد در این زمان هیئت دولت تحت فشارهای داخلی و نیز توصیه های سازمانهای بین المللی در تاریخ 27/04/1335) با صدور تصویب نامه ای کشت خشخاش را در سرتاسر ایران منع نمود اما متن تصویب نامه مورخ 29/03/1326 ( 09/02/1326) نشان می دهد که کشت تریاک ، علی رغم منع قانونی همچنان در سال 1325 کاشته شده، به وزارت دارایی اجازه داده می شود که محصول شیره ان را جمع آوری نموده و منحصراً برای صدور از کشور به فروش برساند. در سالهای بعد نیز کشت و تجارت دولتی تریاک همچنان ادامه داشت و روشن است که به سبب سابقه آلودگی جامعه و عدم برخورد قاطع با آن و نیز فقدان یا ناکافی بودن کنترل دولتی در جامعه وسیع ایران، کشت خصوصی و خرید و فروش قاچاق تریاک نیز وجود داشته است.

یک بار دیگر در سال 1334 مسأله کشت تریاک و نیز ممنوعیت استعمال آن مطرح شد و در نتیجه در هفتم آبان ماه 1334 قانون منعق کشت و استعمال تریاک از تصویب مجلس وقت گذشت. در این قانون پیش بینی شده بود که تا ده سال اعتیاد از کشور ریشه کن گردد. همچنین بنابراین قانون مدت مهلت برای درمان معتادین شش ماه تعیین شد. این قانون نیز در عمل کارآیی لازم را نداشت. در نتیجه همچون گذشته ابتلای به اعتیاد و نیز قاچاق شیره و تریاک همچنان در جامعه ادامه داشت تا اینکه در سال 1336 یا 1337 ماده بسیار خطرناکی در قلمرو مواد مخدر به ایران وارد گشت. در سال 1337 هجری شمسی برای اولین بار هروئین به وسیله قاچاقچیان سودجوی بین المللی جهت آلوده نمودن جامعه به ویژه جوانان به ایران وارد شد. به علت اینکه هروئین بی بو، کم حجم، به آسانی قابل حمل و اثرات آن قویتر از تریاک بود بین جوانان شیوع یافت و در بین معتادین سابق نیز کم کم جای تریاک را گرفت. در سال 1338 هجری شمسی قانون منع کشت خشخاش و استعمال تریاک اصلاح و برای سازنده و وارد کننده و مصرف کننده ترایک و سایر مواد مخدر مجازاتهای شدید تعیین و وزارت بهداری مکلف به درمان معتادین گردید. (توسلی، 1393).